Kıskançlık oldukça doğal bir duygudur ve bu duygu her yaşta deneyimlenebilir. Kardeşini kıskanan çocuk, annesinin ve babasının sevgisini kardeşi ile paylaşmak zorunda kaldığını düşünür ve bu yüzden onu rakip olarak görür. Annesinin ve babasının ona olan ilgisinin azalacağı konusunda bir endişeye kapılır.
Bu süreçte kardeşe zarar vermemesi için ortamlardan uzaklaştırılan çocuk kendisini daha da dışlanmış hisseder. Kreşe gitmek gibi yeni başlangıçlar yapmakta zorlanır. Bu süreçte ailenin tutumu oldukça önemlidir. Kardeşinin ihtiyaçları için destek istemek çocuğu bu sürece dahil etmek kendisini daha iyi hissetmesini sağlar. Örneğin: "Kardeşinin altını değiştirmemde yardımcı olabilir misin sana ihtiyacım var"diyebilirsiniz. Bezi uzatmak, ıslak mendil vermek, krem kapağı açmak gibi basit görevlerle kardeşi ile arasında minik köprüler kurabilirsiniz.
Çocuğun duygusunu anlamak da çok önemlidir. Örneğin: "Anneciğim/babacığım benimle daha çok vakit geçirmek istediğini biliyorum ben de seninle vakit geçirmekten çok keyif alıyorum yarım saat sonra seninle birlikte kitap okuyalım ister misin” gibi bir teklif hem çocuğunuzun duygusunu anladığınızı hem sizin de onunla birlikte bir şeyler yapmak istediğinizi gösterir ve zaman vererek bir program yapmak onu fikren çok rahatlatır.
Kardeş kıskançlığı yaşayan çocuğa “Sen abisin”, “sen ablasın” gibi çocuğa sorumluluk yükleyen ve ebeveynin bir taraf olduğunu düşündürecek cümleler kurmaktan kaçınmak gerekir. Çünkü ne kadar abi ya da abla olsa da o da henüz bir çocuk ve bunu unutmamak gerekir.